حسین ابن حیدر تے جو جو اے بیتی
حسین ابن حیدر تے جو جو اے بیتی
سی جی جی کہیا مونہوں سی نہ کیتی
میں ایہو جئے صابرتوں قربان جاواں
اے اوہ نے جو قاتل نوں شربت پلاون
تے ویریاں تھلے وی چدراں وچھاون
کوئی دکھ دیوے اے دیون دعاواں
میں زہرا دا پتر نبی دا نواسہ
جے چاواں تے جاواں میں کیویں پیاسہ
کراں گا میں اے پر رضا تھیں وفاواں
ایتھے رہندی صغراں نوں سی انتظاری
اوتھے لگی اکبر نوں سی بیقراری
نہ ہویا سی مٹر میل بھیناں بھراواں
اوه نور نظر سید الانبیاء دا
نہ گھبرایا سی شیر مشکل کشا دا
سی تلواراں تیراں دیاں سرتے چھاواں
پر آکھیا بن کے آیا قضا ہاں
حسین آکھیا ابن مشکل کشا ہاں
توں تیر آزما میں جگر آزماواں
چنگی کیتی سد کوفیاں میزبانی
پلایا نہ کوثر دے وارث نوں پانی
ذرا وی نہ آئیاں اونہاں نوں حیاواں
بڑا ظلم کیتا اے کوفے دے لوکاں
تے لٹیاں نے آل نبی دیاں جھوکاں
جتھے سن بہاراں سی اوتھے خزاواں
سی سن سن تلاوت جہنے شیر پیتا
کیویں رہندا نیزے اُتے چپ سداواں
لباں تے تلاوت دیاں سن صداواں
اوہ لٹیا گیا دین احمد دامالی
ہے چپ چاپ گلشن دی آج ڈالی ڈالی
کیویں چلیاں گلشن چه تتیاں ہواواں
گھروں ٹر کے ہن تک دتا ساتھ میرا
اللہ بیلی ہن میری ہمشیر
خدا دور رکھے تساں تے بلاواں
اوہ زینب کریندی پئی شکر رب دا
اوہ صغراں نوں ویر اپنا اصغر نہیں لبھدا
دسو ویرو ہویاں سن کی خطاواں
لٹا کے سی انمول ہیرے نگینے
جدوں قافلہ پہینچیا و چہ مدینے
جیہڑے پاسے ویکھو سی ہوکے تے ہاواں
توں سر اوہدی سردل تے رکھدے نیازی
دو عالم دیوچہ چاہویں جے سرفرازی
توں کر پنجتن دیان صفتاں ثناواں