کدی اٹھدی سی کدی بہندی سی
کدی اٹھدی سی کدی بہندی سی
اوہ ڈگدی ڈھندی رہندی سی
اوہنوں کول نہ کوئی بٹھاوند اسی
اوہنوں نال نہ کوئی رلاوندا سی
اوہدی لنگھدی کویں دہاڑی سی
اوہدی ڈآچی سب توں ماڑی سی
اس ڈاچی تے جیہڑی مائی سی
اوہدا نام حلیمہؓ دائی سی
آخر وچ مکے آئی سی
پچھوں آ کے پچھتائی سی
ہر بوہا اس کھڑکایا سی
اوہنوں خیر کسے نہ پایا سی
ہر درد دی بنی سوالی سی
اوہدی جھولی فیر وی خالی سی
جدوں سارے پاسیوں رہ گئی اے
سرکار دے بوہے بہہ گئی اے
آخر اوہ بوہا جڑیا اے
جتھوں خالی کوئی نہ مڑیا اے
رحمت دا جھلا جھلیا اے
سرکار دا بوہا کھلیا اے
اک لونڈی باہر آئی اے
دائی ول جھاتی پائی اے
پھڑ باہوں اوس اٹھایا اے
نالے مونہوں ایہہ فرمایا اے
آ تینوں نال لے جاواں میں
اک نوری مکھ وکھاواں میں
ساڈے ویڑے اوہ چن چڑھیا اے
جدھا چن نے وی کلمہ پڑھیا اے
گئی نال حلیمہؓ دائی اے
جد نظر سوہنے تے پائی اے
دل پھڑ کے اپنا بہہ گئی اے
سوہنے نوں تکدی رہ گئی اے
اج جاگیا بخت حلیمہؓ دا
ملیا لجپال یتیماں دا
پھڑ سوہنا لایا سینے نوں
رحمت دے پاک خزینے نوں
ملی دل نوں بڑی تسلی اے
سرکار نوں لے کے چلی اے
جدوں پیر کلی وچہ دھریا اے
رحمت نال ویہڑا بھریا اے
پئی لوری آپ سناندی اے
نالے صدقے واری جاندی اے
بنو سعد دیاں جو دائیاں نیں
چل کول حلیمہؓ آئیاں نیں
سب پچھن باہر نہ آنی ایں
نہ سانوں شکل وکھانی ایں
کویں اپنا وقت لنگھانی ایں
کتھوں پینی ایں کتھوں کھانی ایں
بولی ایہہ حلیمہؓ دائیاں نوں
خیریت پچھن آئیاں نوں
میں باہر تے نئیں آنی آں
نہ تہانوں شکل وکھانی آں
جاندی نئیں کسے وی پاسے میں
بس ویہڑے وچ گھم لینی آں
جدوں مینوں بھکھ لگ جاندی اے
سرکار دا منہ چم لینی آں
دھن بھاگ ظہوریؔ دائی دا
ملیا محبوب خدائی دا