مُک گئی کالی رات غماں دی
مُک گئی کالی رات غماں دی
کھِنڈ کھنڈ پئی خوشبوُ فجراں دی
چمکے شہر گراں تے بیلے
اِنج ہُوئی کِن مِن کِرناں دی
چُپ چپیتی رخصت ہُوئی
دُنیا وچّوں فصل خزاں دی
تَن مَن دے وِچ چانن لگّا
رنگ لیائی سِک متراں دی
اوس سمے وِچ مَیں جا پُجّا
ٹپ کے کندھ چودہ صدیاں دی
اُس نوں غار حرا وِچ ڈِٹھّا
جس بدلی تقدیر دِناں دی
مَیں وی ٹوران گل اوسے توں
جس توں ٹُردی گل کرماں دی
فرڈِٹھی اوہ ذات صفا تے
خالق ول خلقت نوں بلاندی
طائف دے لئیّ پھَل پھُل منگے
جِتھّے بارش سی پتھراں دی
شیما بچپن دے وِچ ویکھی
جس دے سر تے چھاں بَدلاں دی
ارقم دے پُت زید نے ڈٹھّی
ہرنی کلمہ جہدا الاندی
لبّھے کوئی مثال نہ جِسدے
اُچّے خُلق تے سُچے نیاں دی
عِلم ہے جِسدے دَر د انوکر
عقل ہے جس دے گھر دی باندی
جِس دا ذِکر ہے لُوں لُوں کردا
جس دے گیت ہے نَس نس گاندی
کدی نہ جس دی سخی طبیعت
مانگت نوں خالی پَر تاندی
جس دی ذات گرامی تھاں تھاں
دوجگ وِچ رحمت ورتاندی
جس دی نیویں نظر ازل توں
ہستی دا سینہ دھڑکاندی
جس دی یاد مُبارک اَج وی
رُوحاں دے ویہڑے مہکا ندی
جس دی نُوری سیرت ہر دم
سوچاں وِچ گلزارکھڑاندی
جس دی دعوت رہی ہمیشہ
عزماں دے بوہے کھڑکاندی
اُس دی اُمّت دی بے حالی
میتھوں تے نہیں ویکھی جاندی
سُن لے ربّا میرے ہاڑے
حل کردے مشکل رُوحاں دی
فیر اس چھیکڑلی اُمّت نوں
بخش قیادت سَبھ قوماں دی
مَیں شاعر کملی والے دا
منگاں خیر سبھ اِنساناں دی
شعر مِرے نوں دے تاثیراں
تِکھی کر دے لَے دَرداں دی
ربّا ! میریا سوہنیا ربّا!
رُوح میری اے ڈاہڈی ماندی
ڈاروں وچھڑی کونج دے وانگوں
جِند نمانی رہے کُرلاندی
میری قسمت وچ وِی لِکھ دے
دُھوڑ اوہناں روشن راہوں دی
پُھٹ پُھٹ پیندی جنہاں وچّوں
شوخی ہَولے پُھل قدماں دی
مینوں وی اِک وار وکھادے
اوہ وستی اپنے رنگاں دی
جالی پاک دے کول کھلو کے
ڈالی پیش کراں نعتاں دی
ایسے حالت دے وچ ٹُٹے
دوڑی تائبؔ دے ساہواں دی