مکے چار چوفیرے پکار پے گئی والی دو جہان دا آیا اے
مکے چار چوفیرے پکار پے گئی والی دو جہان دا آیا اے
والضحٰے چہرہ تے واللیل زلفاں کسے ماں کرماں والی جایا اے
اوہدے حُسن دی جھال نہ جائے جھلی حُسن والیاں مکھ لُکایا اے
جدوں ٹُردا تے کردی زمین سجدے شجر و حجر نے نوایا اے
نال اُنگلی دے چن توڑ دیندا آپے توڑ کے جوڑ دکھایا اے
جدوں چا ہوندا اے سورج موڑ دیندا رب اوہنوں مختار بنایا اے
رب اوہدی زبان چوں بولدا اے بولے جو قرآن فرمایا اے
اوہنوں ویکھ کلمہ پڑھیا کنکراں نیں حکم اوس نے جدوں سنایا اے
جتھے کئی خدا سن جھوٹھیاں دے جھنڈا اوتھے توحید دا لایا اے
دشمن دین گالاں اوہ دعا منگے اوہدے خلق دا انت نہ پایا اے
حامی اوہ غریباں تے بے کساں دا جنھے سب دا درد ونڈایا اے
کیوں نہ خوشیاں ظہوریؔ مناؤن سارے کملی والا تشریف لیایا اے