سوہنا ایں مَن موہنا ایں سوہنا ایں مَن موہنا ایں
سوہنا ایں مَن موہنا ایں سوہنا ایں مَن موہنا ایں
اَے آمنہ تیرا لعل نی کہوے سَعدیہ واری جاواں
ایڈی سوہنی صُورت میرے دل وچہ کُھب دی جاوے
تک کے مَستی نیناں والی ہوش وی اُڈ دی جاوے
ٹھَار گئ تھَاں مار گئی ایہدی سوہنی سوہنی چال نی
کہوے سعدیہ واری جاواں
اپنی ایہہ تے گل نئیں کر دا رَب دی بولی بولے
سُن کے مِٹّھڑے بول نی اَڑیو من میرا پیا ڈولے
کیا باتاں ہِن سیاہ راتاں ایہدے کالے کالے وال نی
کہوے سعدیہ واری جاواں
میری ڈاچی والیاں وَدھیاں اُس دِن توں رفتاراں
جِس دن توں نے پھڑیاں ایہنے ایہدیاں آن مہاراں
تر گئی آن میں ٹَھر گئی آں میرا ماہی میرے نال نی
کہوے سعدیہ واری جاواں
مُک گئے صدمے غُربت والے ٹُٹ گیا غم دا تالا
جِس دن دا ایہہ گھر وچ آیا ہوگیا نُور اُجالا
حق آکھاں گل سچ آکھاں کدی دیوا نئیں رکھیا بال نی
کہوے سعدیہ واری جاواں
حاؔکم سج گئی زندگی میری نیڑے ہوگئے ہاسے
ٹُٹ گئے سارے چُور ہوئے نے درد غماں دے کاسے
حق بولاں میں کیوں ڈولاں مِرے کول مِرا لجپال نی
کہوے سعدیہ واری جاواں