زبوئے لطفِ پیمبر سخن معطّر کن
زبوئے لطفِ پیمبر سخن معطّر کن
ز نورِ نعتِ نبی قلب را منوّر کن
بہ وصفِ لالہ رُخان قدرِ تو نہ افزاید
کنی چہ کارِ عبث، مدحتِ پیمبر کن
بہ مال و دولتِ دنیا نہ حاجتی دارم
دلم بہ دولتِ عشقِ خودت تونگر کن
کجا بیانِ ثنایت کجا منِ بے بس
ز راہِ لطف بکامم مرا مظفر کن
بدرگہِ شہِ خوباں ز فرطِ شوق گہی
بخاک سرفگن و گاہ خاک بر سر کن
بہ چشم لطف و کرم سید البشر نگہی
بحالِ شاکرِ مسکین و زار و مضطر کن