خدایا تہی دست و در ماندہ ام
دریں بے نوائی، تُرا خواندہ ام
گنہ بیش از حد و عد کردہ ام
جزایم مدہ بد، چوبد کردہ ام
ھمہ عمر من فکرِ تن کردہ ام
نکردہ است کس، آنچہ من کردہ ام
ز حُسن عمل دُور بس ماندہ ام
بقیدِ ہوا و ہوس ماندہ ام
ز دل محو کردم مراعاتِ تو
فراموش کردم عنایاتِ تو
پئے نفسِ امارہ فتنہ جو
دویدم بسے در جہاں چار سُو
کشیدم بسے نازِ اہل جہاں
گشودم بسے در ستائش زباں
بہ پیشِ سلاطین گردن فراز
نہادم بہ خواری جبینِ نیاز
کہ شاید کسے دستیاری دہد
نہادم بہ خواری جبینِ نیاز
ولے راند ہر کس ز درگاہِ ناز
کنوں آمدم، اے کمینہ نواز!
خطا کار بودم بسے زشت کار
بلطفِ خود از من خطا درگزار
تُو دادی مَرا رزق اندر جہاں
ز شکرِ تو عاجز زبان و بیاں
خدایا مکن بر گناھم نظر
تُو الطاف و اکرامِ خود را نگر
بدر گاہِ تُو ایں فرومایہ اے
ندارد بجز عجز سرمایہ اے
جبیں سوئے ایں بے زبانی من
ز شرمندگی خونفشانی من
کہ لطف تُرا از تُو جوئندہ ام
مکن شرمسبارم کہ شرمندہ ام
گرفتم کہ من زشت کارم قدیم
ولے ناز دارم کہ ہستی کریم
اگر پرسی از کار ہائے بدم
بہ مَیلِ گنہ من مثالِ خودم
زابرِ عطا، گردہی قطرہ اے
ز دوزخ نباشد مَرا خطرہ اے
اگرچہ گنہگار و بدکارہ ام
ولے لُطف فرما کہ بے چارہ ام
ھمہ عمر کردم تباہ و خراب
ندارم بروزِ قیامت، جواب
بہ حال بدم کن نگاہِ کرم
کہ ہستی کریم و عمیمُ النِّعَم
بہ بخشا بہ حالِ نصیرؔ حزیں
بجاہِ محمدؐ رسولِ امیں