خالق تے مولا والی تے وارث جہان دا
بندیاں دے دل دے ساریاں بھیتاں نوں جان دا
ہر چیز کائنات دی اوہدا ظہور اے
ہر روشنی چہ اوس دے جلوے دا نور اے
گلشن دے بوٹے بوٹے دے پتے تے ڈالیاں
پھل کلیاں دس دے اوہدیاں شاناں نرالیاں
سب لوڑ دے نیں اوہنوں کسے دی وی لوڑ نئیں
اوہدے خزانیاں چہ کسے شے دی تھوڑ نئیں
چاوہوے تے بادشاہواں نوں دے خاک وچہ رلا
مرضی ہووے فقیر نوں دے تخت تے بٹھا
اوہنوں سمجھ نہ سکدا کسے دا شعور اے
اس ذات کبریا نوں ای سج دا غرور اے
جائز نیں اوہنوں جو وی کرے بے نیازیاں
لج پالیاں سخاوتاں بندہ نوازیاں
سوچاں وی ہار گئیاں اوہدا سوچ کے خیال
ایتھے ظہوریؔ کون کسے دی اے کیہ مجال