یا غوثَ الاعظمؒ جیلانی فیض تِرا لاثانی
لَو دیون گے محشر توڑی تیرے نقش نُورانی
تُوں پنج تن دے گھر دا چانن ، تُوں شیخِ حقّانی
حضرتِ مِیراں عبدؒالقادر محبوبِ سُبحانی
حسبوں نسبوں سُچّا سیّد ، پھُل باغِ زھرا دا
صورت سیرت حَسن حُسینی ، بیٹا شیرِ خدا د ا
تُوں غوثاں قُطباں دا والی ، ولیاں دا سرمایہ
نیکاں پاکاں دی وڈیائی ، نبیاں دا ہم سایہ
تیرے دروازے تے آکے سب نے سِیس نِوایا
ناں تیرا ہر پیر نے جَپیا ، تینوں رب وڈیایا
درس دِتا توحید دا جگ نُوں ، کفر تے شرک مٹایا
قرآنی تعلیم تے چل کے ، سُنّت نُوں اپنایا
حضرت میراں! تیرے دَر تے میں ایہہ لِکھیا پایا
اُس کھویا ، جو دُور کھلویا ، اُس پایا ، جو آیا
ہر کارے را مَردے باشد، ہر مَردے را کارے
مُنکر پانی پانی ہوون ، عاشق لین نظارے
کرن بخیلی اہلِ ظاہر ، آکھے ربّ تعالیٰ
مَیں جس نُوں جو چاہواں دیواں ، مُنکر دا مُنہ کالا
حشر دہاڑے کم آوے گا ایہہ مضبُوط حوالا
حُبِّ نبی ؐ تے مہرِ علی دی تُوں بخشی جو مالا
تیری مہر عنایت ورنہ مَیں کوجھا کس کم دا
پاویں خیر غریب نوازا! کھولیں باب کرم دا
تُوں آقا! تُوں صاحب سائیں ! مَیں باندی آں در دِی
تُوں تاجاں تے تختاں والا، مَیں گولی مَیں بردی
سَو سَو وار مَیں تھیواں صدقے ، لکھ لکھ واری ، واری
اِس محبوبی شان تِری تُوں خَلقت ہے بلہاری
یکسر محو دلاں تھیں ہوئی حسرت باغ اِرَم دی
لے آئی در تیرے شاہا کھچ کے آس کرم دی
سانوں وچ فقیری جچدے کپڑے ساوے سُوہے
جیلانی رنگ اَزلوں مِلیا، کیوں جایئے ہر بُوہے
خالی دَر تُوں موڑ نہ سخیا دے خیرات حُسَن دی
بے شک تیرے ہتھ پھڑائی ، رب نے ڈور زمن دی
نانا تیرا پاک محمدؐ مالک بحر تے بَر دا
دادا تیرا حیدر فاتح بدر اَتے خیبر دا
خُلق پیمبرؐ دا تُساں اپنی رگ رگ وچ رچایا
بُریاں نال کریمی کیتی ، مندیاں نُوں گَل لایا
حضرت میراں! تیرے دَر دا ہے دستور نرالا
ہر کوئی پاوے فیض برابر کیہہ ادنیٰ ، کیہہ اعلیٰ
تیرا بحر عنایت جس دَم موج اپنی تے آوے
ہر قطرے نوں بحر بناوے ہر ذرّہ رشناوے
ساڈی اے سِرورتی کوئی مَنّے یا نہ مَنّے
غم دے شوہ وچوں توں لاویں پَل وچ بیڑا بنّے
بخشیں دین ایمان ، تحفُّظ ، عزّت تے خوشحالی
سَخیا تیرے دَر تے آکے مانگت مُڑے نہ خالی
اسیں وچارے کرماں مارے ، تُوں کرماں دا والی
اسیں کنگال غریب نمانے ، تیریاں شاناں عالی
اسیں ایانے ، کوجھے ، کملے ، تُوں سُلطان حُسَن دا
لج پالا لج پالیں ساڈی ، تُوں لج پال زَمَن دا
تُوں لج پال پریتاں والا اسیں غریب نمانے
جے نہ جانیں تُوں لج پالا سانوں کون سیانے
تُوں کَنعانِ فَقر دا یُوسف اسیں قدیمی بردے
سخیاں دے گھر تھوڑ نہ کائی نظر کر دی کردے
خیر جنابوں پاویں سخیا پُر کر دیویں کاسہ
ایس نصیؔر ترے لئی شاہا! ہور نہ کوئی پاسہ