آں ذرّہ نوازِ من
آں ذرّہ نوازِ من
شانِ عجبے دارد سلطانِؐ حجازِ من
چوں مردِ فد کارے
وقف است جبینِ من بہرِ درِ دلدارے
ہر چند سِیہ کارم
از مَرحمتِ عامش، ہم چشمِ عطا دارم
بر عرش خرامِ اُو
درباں بودش جبریلؑ اسریٰ ست مقامِ اُو
از بہرِ ثنا خوانی
اے نغمہ گرِ فطرت! کن سلسلہ جُنبانی
دل از ہمہ بر گردہ
چوں گنبدِ خَضرایش فردوسِ نظر گردد
نُورِ حَرمَین آمد
سردارئ عالَم را جَدُّ الحَسَنین ؓ آمد
بالا ست مقامِ اُو
ریزد بہ دلم کوثر یک گردشِ جامِ اُو
سو گندِ خدائے اُو
باشد سنَدِ ہستی، نقشِ کفِ پائے اُو
فرزانگیم قرباں
برشانِ گدایانش دارائیِ جَم قرباں
چشم است بر احسانش
از حشر چہ غم دارد وابستۂ دامانش