انوار دا مینہ وسدا پیا چار چوفیرے تے
امت دیاں عیداں نے سرکار دے ڈیرے تے
محبوب دی دید لئی اکھیاں دی خوشی ویکھو
ہنجواں دا چراغاں ایں پلکاں دے بنیرے تے
سونہہ رب دی زمانے دے رُس جان دا غم کوئی نہ
راضی اے جدوں تیکر میرا مرشد میرے تے
مے خواراں نوں کافی اے تک لینا ای ساقی دا
ساغر دی ضروری نئیں جے اوہ اکھیاں نہ پھیرے تے
مے پینی تے ڈِگ جانا ڈِگ جانا تے اُٹھ پیناں
مے نوشی دا سہرا مے خوار دے جیرے تے
اوداں وا ظہوریؔ توں محبوب ایں مستاں دا
رحمت دی نگاہ پائی جدوں یار نے تیرے تے