دوہڑے
اَن ڈٹھیاں جِہدی تاہنگ دلاں نوں اتے بِن ملیوں جِہدی یاری
بِن زلفوں جہدا قیدی دو جگ بِن نیناں مست خماری
بِن ہجروں جہدی یاد ستاوے بِن صُورت خلق پجاری
اعظمؔ اوس دی حمد کی لِکّھاں مری حمد اوہدے کِس کاری
جان اَزل د ی روح ابد دی اتے باغ قدیم دا مالی
آپ مبّرا ہر جا کولوں ‘ نہیں اُس توں کوئی جا خالی
ہر صورت تھیں پاک منزّہ ‘ ہر صُورت مظہر عالی
اِ ک تصویر دے رخ نے اعظؔم ‘ دونویں تفصیلی اجمالی
اوہو ای اوہو اوہو ای اوہو سانوں دِسیا ہور نہ کائی
اوہو ای اوہو اک اِکلّا دِسّے ہر پاسے ہر جَائی
وِچ زمیناں تے اسماناں ہر پاسے نظر دوڑائی
ہر آئینے دے وِچ اعظؔم اِکّو صورت نظرِیں آئی
کِنھوں لبھنائیں کتّھے لبھنائیں کیوں پھس گیا ایں وچ حجاباں
نہ اوہ وِرد وظیفیاں دے وِچ اتے نہ اوہ وچ کتاباں
عقل فِکر دا کم نہ اوتھے نہ اوہ آوے وِچ حساباں !
اعظؔم اپنا آپ پھرولیں کیوں پے گیا ایں وِچ عذاباں
اک مقام اجیہا آیا جِتھے حیرانی حیرانی
ہر پاسے انوار وجُوبی سب وِیرانی وِیرانی
ہر پاسے تنزیہی جَلوے ہر پاسے لا امکانی
اعظؔم دُور دَراز خلا وِچ دِسے ہُو ہُو دی سُلطانی
….
وحدت دے دریا دے اندر اسیں ڈب گئے تردے تردے
باقی دے وچ فانی ہو کے اسیں بچ گئے مردے مردے
جہڑے پھس گئے کثرت اندر رہ گئے پچھے ڈردے ڈردے
اعظم لکھ لکھ شکر خدا دا اسیں جِت گئے ہردے ہردے
۔۔۔۔
نَحْنُ اَقرْبَ کہندا کہندا سوہنا ساڈے وِہڑے آیا
حبل ورید دی سیج وچھا کے ساڈے اندر ڈیرا لایا
فِیْ انْفُسکُم شمع جلا کے ساڈالُوں لُوں آچمکایا
اعظؔم یار وَسّے وِچ گھر دے اساں اینویں شور مچایا
جے اوہ رِہندا کعبے اندر دس بُت خانے وِچ کہڑا
جے اوہ ہُندا وچ مسِیتی دس مَیخانے وِچ کہڑا
جے اوہ رہندا بستی اندر دس ویرانے وِچ کِہڑا
اعظؔم جے اوہ نُور شمع دا دس پروانے وِچ کِہڑا
یارب اینہاں لوکاں تائیں جے مَیں دسّاں عادت تیری
کرم ترے دی حد دکھاواں نالے دسّاں عنایت تیری
دیکھ کے وسعت فضل ترے دی کرے کَون عبادت تیری
اعظؔم ڈردا گل نہ کر دا مَتے رُس جائے رحمت تیری
میریاں عیٔباں ول نہ جاویں مری جھولی عملوں خالی
میں ادنےٰ تے اسفل از توں تری ذات اَزل توں عالی
نام لیوا محبُوب ترے دا جہدے موہڈے کملی کالی
اعظؔم میرے عیب چھپاسی جِہڑا دیس عَرب دا والی
کَون آیا اج دُنیا اُتّے ہوئیاں گلی گلی رُشنائیاں
ابراہیمی گلشن دے وِچ اج عجب بہَاراں آئیاں
جِس نوں حاصِل کرن دی خاطر پیّاں مکّے وِچ دہائیاں
اعظؔم لعل حلیمہ لے گئی ہتھ مَل دیاں رہ گیاں دائیاں
بعد خُدا دے سب توں افضل جہدا کلمہ پڑھے خدائی
پڑھے درُود خدا جِس اُتے جِہدا جبرائیل فدائی
جِتّھے کوئی رسُول نہ پہنچے اوہدی اوتھوں تیک رسائی
اعظؔم اساں بہشت کی کرنا جے اوہدے در دی مِلے گدائی
نور نبی دا اوس ویلے دا جدوں زمیں اَسمان وی نہیں سی
لَوح محفوظ نہ عرش نہ کُرسی اجے کَون مکان وی نہیں سی
نہ سُورج نہ چَن نہ تارے اتے آن زمان وی نہیں سی
اعظؔم آدم ؑ حوّاؑ والا اجے نام نشان وی نہیں سی
وَرَفَعْنَا لَکَ زِکْرَکْ کَہ کے اوہنوں خالِق نے وَڈیایا
ایس توں پہلے اَیڈا رُتبہ کِسے ہور نبی نہیں پایا
ختم رُسُل دی مُہر لوا کے سوہنا سب توں پِچھّے آیا
ایسے خاطر اج تک اعظؔم کوئی ہور نبی نہیں آیا
ہور نبی کوئی اَونا ہُندا تے اوہ آپ توں پہلے اَوندا
پہلے نبیاں وانگوں اوہ بھی کوئی مُعجزہ نال لیوندا
یا کوئی نِویں کِتاب وکھوندا یا نواں پیغام سنوندا
لَا نَبِیَّ بَعْدِیْ اعظؔم کیوں پاک نبیؐ فرمَوندا
ویکھن نوں اوہ ساڈے ورگا پر اسیں کدوں اُس مُل دے
پتھر لعل دے بھا نہیں وِکدا پھُل کنڈیاں نال نہ تُل دے
جو اسرار حضورؐ تے کھُلّے اوہ ہر اِک تے نہیں کُھلدے
اعظؔم اوہ عرشاں تے پھِردا اسیں گلیاں دے وِچ رُلدے
رات مِعراج اَسماناں تائیں ، رَب دُلہن وانگ سَجایا
سارے جَلوے کٹھّے کر کے اک نُوری تاج بنایا
نال پیار بِلا تشبِیہوں محبوب دے سِر پَہنایا
ایدوں اگے خبر نہیں اعظؔم رب کِیہ کِیہ جھولی پایا
٭
جبرائیل نے آن جگایا ، جدوں سَوں گیا سب زمانہ
بن ٹھن کے محبوب خدا دا ہویا عرشاں ول روانہ
جِس جا اُتّے جا نہ کوئی ، اوتھے پہنچَیا نبیؐ یگانہ
اعظؔم دِید دی خاطر سَدّیا وِچ بن گیا سَیر بہانہ
لنگھ گئے سِدرہ تُوں حضرت تھَلّے رہ گئے سب ناسُوتی
عرش وِی تھلّے لَوح وی تھلّے تھلّے رہ گئے سب ملکُوتی
گذر گئے جبرُوتوں اگّے مُنہ تکدے رہے جبرُوتی
اعظؔم حیرت وِچ کھلو کے اُتاں ویکھن سب لا ہُوتی
تُوں نہیں محرم شان نبیؐ دا کیوں کرنا ایں اَیڈا بیبا کی
اوہنوں اپنے ورگا آکھیں جِہدے خادم نُوری خاکی
جِس نوں خالِق کول بُلا کے دَسّے سارے راز افلاکی
اعظؔم اوہدے ورگا کِہڑا ، جِہدے سِر تے تاج لَولاکی
جے چاہیں تُوں مومن بننا، بن خدمت کَار نبیؐ دا
کِس کم حج زکوٰۃ نمازاں ، جے کریں اِنکار نبیؐ دا
جے توحید دی لذّت چاہیں ، پہلوں کر اقرار نبیؐ دا
اعظؔم کِس کم سجدے ترے جے نہ دل وِچ پیار نبیؐ دا
اِک پاسے محبوب خدا دا اِک پاسے کل خدائی
اَیڈی شان تے اَیڈی عظمت کِسے ہور اِنسان نہ پائی
سارے نبیاں نالوں اُچّا ، اَیڈا اُچّا ہور نہ کائی
اعظؔم اوہنوں کون گھٹا وے جِہدی رب کرے وڈیائی
جہڑا عاشِق پاک نبیؐ دا اوہنوں خوف کی روز حشر دا
نہ اُس دوزخ دے وچ سڑنا تے نہ اوہنوں خوف قبر دا
جِس نے جام عِشق دا پِیتا ، اوہنوں زَہر اثر نہیں کردا
اعظؔم جِہڑا عشق دا بندہ ، اَوہ موت ہتّھوں نہیں مردا
شاہنشا ہا دیس عرب دیا ، تِرا وَسدا رہے مدینہ
کی آکھاں کس منہ نال آکھاں مرا روشن کر دے سینہ
کی اَوقات مِری کیوں آکھاں مرا کر جا پار سفینہ
جبرائیل جیہے ترے بَر دے ، ایتھے اعظؔم کَون کمینہ
کوئی عمل نہ جچدا میرا تے مَیں کیویں یار نوں بھاواں
نہ کوئی عِلم نہ گُن کوئی پَلّے ، پیا اپنا آپ لُکاواں
ویکھ کے صُورت اپنی وَلّوں تے مَیں آپے ای شرماواں
اعظؔم وچ دربار نبیؐ دے ، دس کِہڑے مُنہ نال جاواں
ہَے مُنکر جہدے دِل دے اندر نہیں عشق صدیق ولی دا
اوہ بھی جان ایمان توں خالی جِہڑا دشمن عمر جری دا
جنّت کدی نہ جاسی جِس نوں نہیں پیار عُثمان غنی دا
اعظؔم اوہ بھی وڈّا کافر ، جِہڑا نہیں حُب دار علیؑ دا
چارے یار نبی دے عاشق ، کوئی دِسّے نہ چَاراں ورگا
نہ اِس دھرتی پَیدا کیتا ، کوئی اینہاں یاراں ورگا
نہ کوئی ہو یا نہ کوئی ہوسی ، اینہاں جان نثاراں ورگا
اعظؔم شان صدیق کی دسّاں ، اِکّو یار ھزاراں ورگا
لمّی زلف محبُوب مرے دی جویں لمّی رات ہجر دی
متّھے وِچّوں لاٹاں نِکلن ، جویں طلعت مہر سحَر دی
نین نرالے مست رسیلے وچ جھلک مَا زَاغ بَصَر دی
اعظؔم چمک دنداں دی اگّے کی قیمت قدر گہر دی
ذِکر ماہی دا لُوں لُوں رَچیا، اسیں اِکّو کم وِچ رُجّھے
عِشق رسُول ؐ دیوانیاں کیتا سانوں اپنا آپ نہ سُجھّے
جِہڑا نہیں اِس راہ دا راہی ‘ اوہ ساڈی دَرد نہ بّجھّے
اعظؔم وِرلا ای کوئی جانے ساڈے روگ اندر دے گُجھّے
یارب ہور نہ منگا تیتھوں مینوں یار دے دیس پُچادے
جِتّھے جھاڑو دیہن فرشتے اوہ سوہنا شہر وکھا دے
جِنہاں گلیاں وِچ پھِریا سوہنا اونہاں گلیاں دی خاک بنا دے
اعظؔم تے جے کرم کماویں اینہوں یار دی دید کرادے
جِس دی مِثل مثال نہ کوئی اوہ تے اِکّو ذات شبیّرؑ اے
حَسبوں نسبوں اَرفع اعلےٰ ، اساں منّیا جگ دا پِیر اے
سِیرت ساری پاک نبیؐ دی ، اتے متّھیوں بدر مُنیر اے
اعظؔم شکل حسین سخی دی ، نِری حیدر دی تصویر اے
تِن دن دے تر ہائے بیٹھے ہوئیاں سب دیاں خشک زباناں
فیر وی وَدھ وَدھ جاناں دتّیاں اونہاں غازیاں شیر جواناں
بیعت یزید قبول نہ کیتی ، تک آل نبی دیاں شاناں
اعظؔم صبر حسینؑ داڈِٹّھا ، وچ کر بل دے میداناں
اِک اِک کر کے ٹُر گئے سارے ہُن آئی حسین ؑ دی واری
بھَین آ کھے مَیں صدقے وِیرا مری جان ترے اُتّوں واری
چھیتی آوِیں دیر نہ لاوِیں پِچھّے کلّی بھَین وچَاری
اعظؔم پھڑ کے واگ گھوڑے دی کھڑی زینبؑ کر دی زاری
زینب گھر وچ پئی پکارے ، مری سُن لے عرض خدایا
کیوں دِل ڈب ڈب جاوے میرا کیوں ہو گیا درد سَوایا
پچھّو تے کِسے راہی کولوں اوہنے کیوں ایناں چِر لایا
اعظم لوک گھراں نوں آگئے مرا ویرن کیوں نہیں آیا
زینب آکھے آجا وِیرا ‘ مینوں تیرا پیار ستوندا
جے توں چھڈ جانا سی مینوں مرے نال پیار نہ پَوندا
کی دسّاں تے کیویں دَسّاں ‘میرا دسدیاں جی گھبروندا
اعظم جدوں سکینہؑ آکھے ، مرا بابل کیوں نہیں اَوندا
خیمیاں اندر پردے داراں وچ سجدے سِیس نوائے
بِے درداں نوں ترس نہ آیا اوہناں خیمے ساڑ جلائے
چیخ پکار پئی ہر پاسے ، سب خیمیوں بہار آئے
اعظم اَج پردیسی بن گئے ، آ دیکھ علی ؑ دے جَائے
بیدل ہواِنج گھوڑیوں ڈِگا ، جویں ڈگ پِیا ورق قرآنوں
بے اَدبی دی اوڑک ہو گئی ، اِک کُوک اُٹھی اَسمانوں
اج جنازہ مہر وفا دا ،اُٹھ چلیا ایس جہانوں
اعظؔم صبر حسین ؑ دا دیکھیں ، نہیں کیتی ہائے زبانوں
نواں لباس پہنا کے زینبؑ ، کیتا ہتّھیں وِدیا بھائی
کی جانے اِس فیر نہیں اَونا ، کھڑی سِر تے آن جُدائی
کی دَسّاں مَیں درد زینبؑ دا ، جِہدی لُٹّی گئی خُدائی
اعظؔم کَنب گیا عرش خُدا دا ، جدوں لاش حُسینؑ دی آئی
رات پئی تاریکی چھائی ، جدوں سَوں گئی کُل خدائی
نِکل کے خیمے وچّوں زینبؑ ، ہر پاسے نظر دَوڑائی
آدم زاد نہ ڈِٹّھا کوئی ، دَوڑی لاشاں دے وَل آئی
اعظؔم لاش حُسینؑ تے ڈگ پئی، آکھے چھڈ گیوں مینُوں بھائی
کربل دا میدان ڈرونا ، اُتّوں گھُپ ہنیری رَین اے
لاشاں نظر پیّاں ہر پاسے ، وِچ لاش امام حسینؑ اے
اک بی بی اس لاش دے اتّے بیٹھی کردی رو رو وَین اے
اعظؔم دَرد غماں دی ماری ، ایہہ تے سخی حسینؑ دی بھَین اے
کھُس گیا میتھوں پیار بھرا دا ، ہن کِہڑے پاسے جاواں
کِنّہوں دِل دا حال سناواں ، کِنّہوں رو رو سینے لاواں
ہر پاسے اندھیر غضب دا ، کِس پاسے نظر اُٹھا واں
اعظؔم رو رو زینبؑ آکّھے ، کی جیونا باہجھ بھَراواں
کیوں نہ پاک نبیؐ دی جائی ، لوکو رووے تے کُر لاوے
جِس دا باغ سارے دا سارا ، اَج اجڑیا نظریں آوے
غم اولاد دا سیہا نہیں جاندا ، نہ کِسے نوں رب دکھاوے
اعظؔم ایڈا سَہم نہ کوئی ، اِس دُکھّوں رب بچا وے
مِٹّی وچ شہزادے رُل گئے ، کم دیکھ قضا قدر دے
اَج اونہاں دا یار نہ کوئی ، جہڑے دَردی نَوع بشر دے
نانے دے اسلام دی خاطر ، پئے سِر قُربانی کر دے
اعظؔم گھُٹ پانی نوں ترسن ، جہڑے مالک حَوض کوثر دے
دو جگ وِچ آرام جے چاہیں تے نہ چھڈّ دیں در پنجتن دا
ہور کسے توں ڈر نہ بھاویں ، رکھّیں دِل وچ ڈر پنجتن دا
نا منظُور عبادت ساری ، نہیں پیار اگر پنجتن دا
اعظؔم اوہنوں اگ کیوں ساڑے جہدے دِل وچ گھر پنجتن دا
دنیا وِچ محبوب ہزاراں ، مرے یار دا وکھرا ناز اے
جِس دے حُسن جمال دا شہرہ ، اساں سُنیا دُور دراز اے
ولیاں دا سرتاج سَداوے ، نبی ؐ پاک دا محرم راز اے
اعظؔم اوہ لجپَال اساڈا ، جِہدا نام غریبؒ نواز اے
جِہڑا خادم غوث جلی دا ، اوہنوں کوئی لتاڑ نہیں سکدا
نام لیوا جِہڑا ہِند ولی دا ، اوہنوں کوئی وگاڑ نہیں سکدا
جِس گلشن نوں علی ؑ وساوے اوہنوں کوئی اُجاڑ نہیں سکدا
اعظؔم جِس تن عشق نبیؐ دا ، اوہنو دوزخ ساڑ نہیں سکدا
کوٹ مِٹھن دیئے ٹھنڈیئے وائے کدی شاد کریں دِل میرا
لے پیغا م وصل دا آوِیں ، ہووے غم دا دور ہنیرا
ہر دم تاہنگ جِنہاندی دِل نوں کدوں پاسن میں ول پھیرا
خوش وَسّے اوہ بستی اعظؔم ، جِتّھے یار فریدؒ دا ڈیرا
محبُوباں دے محل اُچیرے ، جِتّھے جھات وی پا نہ سکّاں
سَد ماراں تے سَد نہ پہنچے ، کوئی عَرض سُنا نہ سکّاں
جے چاہواں تے دکھیا دِل دے کدی زخم وکھا نہ سکّاں
اعظؔم نِیوں لایا اُس جاتے ، جِہدے کول وی جا نہ سکّاں
کِتھے لائیو ای ماہی ڈیرا ، دل پھس گیا وچ مہجوری
اکھیاں چھم چھم نیر وگاون ، جِند ماندی باہجھ حضوری
نیڑے والے نِت دید کرن ‘ مری قسمت دے وِچ دُوری
اعظؔم جان کراں نذرانہ ، مری آس جے ہووے پوری
وِچھڑ گیاں دی یاد ستاوے اساں رو رو حال ونجایا
مک گئی جان تے آس نہ مکّی ، سگوں ہوئیا درد سوایا
گذر یگا دِن وچ اُڈیکاں ، اَگّوں ویلا شام دا آیا
اعظؔم شام مرے دا کِدھروں ، اجے کوئی پیغام نہ آیا
ٹر گیوں سانوں کلیاں چھَڈ کے دس کیویں دِل پر چائیے
لاگیوں جہڑی اگ وِچ سینے ‘ ہُن کاہدے نال بُجھایئے
کِہڑا رُسّے نال اساڈے ، کِنہوں رو رواسیں منائیے
اعظؔم یار یاراں نوں مِلدے ‘ اسِیں کِس نوں سِینے لائیے
تینوں لبھّدیاں آپ گواچے ، رہی اپنی خبر نہ کائی
ساتھوں بھارے ککھ گلیاں دے سانوں آکھن لوک سودائی
ننگ ناموس دا ساڑ کے چولا ، اساں پہنیا تاج گدائی
اعظؔم اپنا آپ گوایا ، تد یار نے جھاتی پائی
آپ آیوں نہ قاصد گھلیا‘ اسیں تھک گئے تک تک ڈاکاں
طعنے دیون لوک بیگانے ، مُنہ موڑیا سجناں ساکاں
کیوں فریاد نہ پہنچی تینوں ، جہری چیر گئی افلاکاں
اعظؔم موتی اتّھرواں دے ‘ اساں رول گھتّے وِچ خاکاں
ہُن آیوں تے مَیں جان نہ دیساں جھلّے کَون ہجر دیاں ماراں
وِچ جدائیاں سال وہانے جِند رُل گئی وِچ بازاراں
اک اک پل اک سال دا گذرے دس کیویں عُمر گذاراں
اعظؔم باغ بہشت نہ بھاوے مینوں بِن سجناں بِن یاراں
رات ہنیری راہ نہ جاناں ، نال دَور سجن دا ڈیرا
قدم قدم تے خار ہزاراں ، دُکھاں دَرداں پالیا گھیرا
نہ غم خوار نہ ساتھی کوئی ، اج کَون ونڈے دُکھ میرا
اعظؔم آکھیں یار مرے نوں ‘ کدی آپے ای پاجا پھیرا
جِیُوں جِیُوں پَینڈا مشکل دِسّے ‘ مرا شوق ہُلا رے کھاوے
جیوں جیوں منزل نیڑے آوے دِل تیوں تیوں اڈدا جاوے
دَولت ازلی طلب دَوامی ، جِہڑی رات دِنے تڑپاوے
اعظؔم جے ایہہ مِٹ جائے دِل چوں بندہ جیُوندیاں ای مَر جاوے
لوئے لوئے آجا ماہی ، ایہو کرم کمان دا ویلا
جیوندیاں جیوندیاں دید کراجا، نہیں مکھ چھپان دا ویلا
اڈ جاوے متے جان دا پنچھی ‘ ہوئیا ساڈے جان دا ویلا
ساہ دا کوئی وساہ نہیں اعظؔم ، ایہو تیرے آن دا ویلا
اک واری محبوب بُلاوے ، اسِیں سِر نوں پَیر بنائیے
سِر منگے تے سِر دیّئے، اسِیں کدی وی دیر نہ لائیے
کدی نہ یار دا شِکوہ کرئیے ، بھاویں سَہکدیاں مَر جائیے
اعظؔم یاں یاری نہ لائیے ، جے لائیے تے توڑ نبھائیے
شالا یار ناراض نہ تھیوے ، منگاں ہر دم ایہو دُعائیں
نہ اکھّیاں توں اوہلے ہووے ‘ تے نہ دیوے ہِجر سَزائیں
نیڑے وَسّے ہس رس بولے بھاویں آوے کدی کدائیں
اعظؔم ایہو حج اساڈا ، رہے راضی سِر دا سائیں
جے سوہنا مرے وِہڑے آوے تے مَیں صدقے ہو ہو جاواں
پلکاں نال بہاری دیواں ، نالے دِل دی سیج سجاواں
خاک مقدس قدم اوہدے دی تے مَیں چُم چُم سینے لاواں
اعظؔم سِر قدماں تے رکھاں ،اکھّاں پَیراں ہیٹھ وچھاواں
نہ مَیں واقف علم عُروضوں ‘ نہ مَیں سبب خفیف پچھاناں
نہ مَیں وتد دی صُورت دیکھی ‘ تے نہ سالم مفرد جاناں
نہ متدارک نہ متقارب تے نہ رمل تے ہزج سیہاناں
اعظؔم مَیں نہیں رجز دا قائل ‘ مَیں تے دِل دیاں رمزاں جاناں
اک اک حرف سجن دے ناں دا سانوں دِسدا وانگ قرآن اے
ہر دم یاد سجن وچ رہنا ، سَاڈا ایہو وِرد گیان اے
صورت یَار دی وِہندیاں رہنا ایہو سب عملاں دی جان اے
اعظؔم ساڈا دین کی پُچھنا ایں ، ساڈا ایہو دِین ایمان ا ے
مجنوں بن کے وچ بازاراں ، کدی ککّھاں وانگ رُلائے
کدی چڑھائے سُولی اُتے کدی آرے ہیٹھ چَرائے
کدی کہُایا کُنبہ سارا ، سِر نیزے اُتے چڑھائے
اعظؔم یار منَون دی خاطر ، اساں کِیہ کِیہ رُوپ وٹائے
جے رب عشق دی دَولت دیوے ایدوں ودھ عطا نہ کوئی
ہر بیماری عِشق گواوے ، ایدوں ودھ دوا نہ کوئی
عاشِق ہو کے ظالم ہووے ، ایدوں وَدھ جفا نہ کوئی
اعظؔم کِسے دا دِل نہ توڑیں ، ایدوں ودھ خطا نہ کوئی
پہلی منزل اَدب عشق دی ، بِناں ادب مُراد نہ پاوے
بے اَدباں دی بستی اندر ، کدی ٹھنڈی وا نہ آوے
ادب تو ودھ عبادت کِہڑی ‘ جہڑی رب تیکر پُہنچاوے
اعظؔم اوہدے بخت سَوتے ، جِنّہوں ایہہ دَولت مِل جاوے
محبُوباں تے نُکتہ چِینی ، جہڑا کرن توں باز نہیں اَوندا
اصل منافق جانیں اُس نُوں ، اوہ جھُوٹا پیار جتَوندا
سانوں دسّیا عِشق دے مفتی ، جہڑا مُڑ مُڑ ایہہ فرمَوندا
اعظؔم جِتّھے دِل لگ جاوے ، اوتھے عیب نظر نہیں اَوندا
چھڈ دے بے درداں دی یاری ، متے ہو جاوی دِل کالا
ایس کولوں تنہائی چنگی ، جِہڑی بخشے نُور اُجَالا
اوہ کی غم دی بولی سمجھے ، جِہڑا خوشیاں دا متوالا
درد منداں دیاں رمزاں اعظؔم ، کوئی سمجھے درداں والا
دُنیا نال اوہ پیار نہیں کردے ، جہڑے عشِق ماہی وِچ رنگے
جنّت وَل اوہ جھات نہ پاون ‘ جہڑے عشِق دے کوچیوں لنگھے
وِچ درگاہ منظور نہ ہوئے ‘ جہڑے جان دیون توں سنگے
اعظم ؔ عِشق دے رَہ نہ جاویں ، ایہہ نے سِر قُربانی منگے
نالے جان پیاری تینوں ، نالے لبھّیں قُرب سجن دا
خدمت ولّوں جی چُراویں ، اتے چا مخدُوم بَنن دا
نالے مِٹّھی نیندر سَونویں نالے شوق دیدار کَرن دا
تن وچ پھسیا رہنا ایں اعظؔم ، اتے سودا کرنا ایں من دا
نہ چھڈ نہ چھڈ یار دا بُوہا بھاویں لکھ واری دُرکارے
یار ولّوں مُکھ موڑیا جِنّہاں ‘ اوہ عشِق دی بازی ہارے
اوہ نہ ہووے عشِق دی بیڑی کِتے ڈُب جائے اوھ وچکارے
اعظؔم جِس تے سوہنا راضی ، اوہو لگدا ای پارکنارے
راضی وِچ رضا دے رہیئے‘ ایدوں ودھ شجاعت کِہڑی
ہر دم کرئیے ذِکر ماہی دا ، ایدوں وَدھ حکایت کہڑی
یار دے کُوچے آئیے جائیے ، ایدوں وَدھ ریاضت کِہڑی
اعظؔم یار نوں وِہندے رہیئے ، ایدوں ودھ عبادت کِہڑی
یار نوں مَیلی اَکھ نہ ویکھیں ، نہیں تے مرسیں کافر ہو کے
کردا رہویں عبادت ربدی ، بھاویں ساری عُمر کھلوکے
نخل مُراد کدی نہ پھَلسی ، بھاویں مرجَاویں رو رو کے
اعظؔم ساری دُنیا تیری ، جے توں رہسیں یار دا ہو کے
عاشِق دا کم رونا دھونا ، بِن روون نہیں منظوری
دِل رووے بھانّویں اکھّیاں روون وچ عشق دے رون ضروری
کوئی تے روندے دید دی خاطر ، کوئی روندے وچ حضوری
اعظؔم عشِق وچ رونا پَیندا ، بھانْویں وصل ہووے بھانویں دُوری
جِہڑی لذّت روون اندر ، اوہ وِچ بیَان نہ آوے
رونا دِل دی مَیل اُتارے ، نالے مَن دے روگ گواوے
رونا عِشق دی شان وَدھاوے ، نالے رُٹھڑے یار مناوے
اعظؔم روون دھوون والا ، کدی دوزخ وِچ نہ جاوے
رونا اَکھّ نوں روشن کردا ، اتے صِقل کریندا دل نُوں
داغ سینے دے صاف کریندا ، نالے موم کریندا سِل نُوں
اک اَتھرُو بخشش لئی کافی ، جَا پُچھّ کِسے کامِل نُوں
اعظؔم جے ایہہ دَولت لبھّنی ، جامِل کِسے صاحب دِل نُوں
ظاھر وی اکھ اوہو دیکھے ، جِہڑا ظاہرا نظریں آوے
باطِن تائیں پہنچ نہ سَکّے ، پئی در تے ٹھوکر کھاوے
اپنیاں نوں پئی غیر بناوے ، پئی غیراں نوں گل لاوے
اعظؔم ہون نصیب جے چنگے ، کِتوں دِل دی اَکّھ مِل جاوے
ویکھن نوں سب اکھّیاں والے ، پراوہ ہتھ نہ آون اکھّیاں
جِہڑیاں وِچ اُڈیک ماہی دی ، نِت مِینْہ برساون اکھّیاں
جد ویکھن تے یار نوں ویکھن ، کِتے جھات نہ پاون اکھّیاں
اعظؔم دیکھ دُکان اجیہی ، جِتّھوں اوہ مِل جَاون اکھیّاں
جے لگ جان اکھّیاں نال اکھّیاں ، کدی فیر نہ آون اکھیّاں
لنگھ جاون لاہُوتوں اگّے ، بڑی دُور پچَاون اکھّیاں
ٹھنڈیاں کردیون دوزخ نوں ، جے نیر وگاون اکھیّاں
اعظؔم اوہو اکھّیَاں والے ، جہڑے رب نال لاون اکھّیاں
بے پرواہاں محبوباں دے ، سارے ناز اٹھاون اکھّیاں
دِل تے بھار پوے جس ویلے ، اودوں بھار ونڈاون اکھیّاں
جدوں کِسے دا یار نہ منّے ، اودوں یار مناون اکھّیاں
اعظؔم دِل جدوں دید نوں ترسے اودوں دید کراون اکھّیاں
جِتّھے دیکھن حُسن دا جلوہ ، کئی جَال وچھاون اکھّیاں
پلکاں دی کدی سیج سجاون ، کدی وِچھدیاں جاون اکھّیاں
جے پھس جاوے حُسن دا پنچھی ، تے نہ اکھ جھمکاون اکھّیاں
اعظؔم جِتھے پیش نہ جاوے ، اوتھے مُفت وکاون اکھّیاں
آپے لاون آپے روون ، آپے مُڑ پچھتاون اکھّیاں
اپنے آپ نوں آپ پھساون ، آپے جان چھڑاون اکھّیاں
آپے آپ خریدن جنّت ، آپے دوزخ جاون اکھّیاں
اعظؔم اَپنیاں بے پرواہیاں ، متّھے دل دے لاون اکھّیاں
آوس نیڑے نیڑے ڈھولا ، سانوں ہر دم تیریاں لوڑاں
دُنیا دے وِچ سجناں باہجوں ، نہیں پُوریاں ہُندیاں تھوڑاں
جد تیکر مرا عشِق سلامت ، کیوں ہور کِسے نال جوڑاں
اعظؔم عشِق دا کافر تھیواں ، جے یار ولّوں مُکھ موڑاں
لکھّاں عیداں نالوں چنگا ، سانوں اک دیدار کسے دا
اوہنوں ساڈی قدر کی ہووے ، جہڑا نہیں بیمار کسے دا
ساڈے دِل دا حال اوہ جانے ، جِنّہوں ہووے پیار کسے دا
اعظؔم رو رو منگ دُعائیں ، شالا وِچھڑے نہ یار کسے دا
آئی رات وصال دی یارب ، اَج سُورج چڑھن نہ دیویں
واسطہ ای تینوں زلف ماہی دا ، ایہہ رات مُکَن نہ دیویں
لگ گئی اے اکھ نال ماہی دے ، ہُن اکھّ لگن نہ دیویں
اعظؔم دی ایہہ پیاس اَزل دی ، ایہہ پیاس بُجھن نہ دیویں
لو کی مینوں طعنہ دیندے ، ایہدے اندر باھر پلیتی
جھوٹا عاشِق بن بن بہندا ، اینہے کدی نماز نہ نِیتی
نہ کدی دیکھیا سجدہ کردیاں ، تے نہ وڑیا کدی مسیتی
اعظؔم قسم نماز والے دی ، مَیں تے کدی قضا نہ کیتی
کِس کاری ایہہ زہد عبادت ، جے قلب حضور نہ ہووے
تَن دی مَیں گوائی کِس کم ، جے مَن چوں دُور نہ ہووے
کیوں منصُور دی بولی بولیں ، جے وِچ منصُور نہ ہووے
اعظؔم کِس کم نور اکھّیاں دا ، جے دل وِچ نُور نہ ہووے
اوہ کی عالم اوہ کی فاضِل ، جہڑا عشق دی رمز نہ جانے
کُن فیَکُون دا راز نہ سمجھے ، نہ اوہ الف تے میم سیَہانے
اپنی ذات صفات نہ جانے ، اینویں عارف بنے دھگانے
اعظؔم اوہو محرم ربّ دا ، جہڑا اپنا آپ پچھانے
ضَرَبَ ضَرَبا ضَرَبُوضَرَبَت ، اینویں پڑھ پڑھ مغز کھپایا
نہ کُجھ لبّھا نہ کُجھ ڈ ٹھا ، کوئی مقصد ہتھ نہ آیا
اِکّو دید سجن دی مینوں ، مرا سَارا عِلم بھُلایا
اعظؔم اکّو نام سجن دا ، مرے لُوں لُوں وِچ سمایا
مُلّاں ہووے بھانویں غازی ، جہڑا عاشق نہیں اوہ کافر
بھانویں جِت لئے عِلم دی بازی ، جہڑا عاشِق نہیں اوہ کافر
بھانویں ہووے وقت دا رازی ، جہڑا عاشق نہیں اوہ کافر
اعظمؔ بھانّویں لکھ نمازی ، جہڑا عاشق نہیں اوہ کافر
نہیں لبھدی ایہہ جِنس بازاروں تے نہ ہر اک دے ہتھ آوے
نہ ایہہ اَیڈی سَہل سَولّی ، جِہڑا چاہے خرید لیا وے
راتاں جاگے نفل گذارے ، بھانویں لکھ کوئی ورد کماوے
اعظؔم عشق خزانہ ازلی ،اوہدا کرم ہووے تدّ پاوے
اوہ کی عاقِل اوہ کی دَانا ، جہڑا اپنا آپ جتاوے
اَپنیاں آپ کرے تعریفاں ، آپے اپنی قدر ودھاوے
اوہو ای اپنا مُل پواوے ، جہڑا اپنا آپ چھپاوے
اعظؔم جہڑی شے گھٹ لبھّے ، اوہدا آپے بھا وَدھ جاوے
کستوری نوں بھانویں کوئی لکھؔاں پردیاں ہیٹھ لُکاوے
دسّن دی کوئی حاجت ناہیں ، اوہ اپناں آپ وساوے
جہڑا جوھر ہووے اندر ہر صورت باہر آوے
اعظؔم کامل مرد خُدا دا ، سَو کوہ توں پچھانیا جاوے
اپنا آ پ بچا اوہناں توں ، جہڑے جھُوٹ دا جال وچھاون
پہن لباس فقیری والا ، پئے خلقت نوں پَرچاون
دنیا کٹھی کَرن دی خاطر ، اوہ کِیہ کِیہ بھیس وٹاون
اعظؔم نہ اوہ راتیں جاگن ، تے نہ کِسے دا دَرد ونڈاون
ساتھوں راز چھپا نہ دل دا بھلا سانوں کَون بھُلاوے
ساڈے سینے وِچ آئینہ جتّھے سب کجھ نظریں آوے
سانوں بخشیا دل اوہ رب نے جِتّھے عرش وی جھاتیاں پاوے
اعظؔم نظر مِلی اوہ سانوں ، جِہدا تیر خطا نہ جاوے
جِہڑا اکھ دی رمز نہ سمجھے اوہنوں خدمت گار نہ سمجھیں
جہڑآ غم وِچ ساتھ نہ دیوے ، اوہنوں توں غم خوار نہ سمجھیں
جان دیوے تےدِل نہ دیوے ، اوہنوں اپنا یار نہ سمجھیں
اعظؔم جہڑا طالِب زر دا ، اوہدے پیار نوں پیار نہ سمجھیں
کیوں کرئیے اسیں شِکوہ رب دا سانوں کیوں ایہہ درد دِتوئی
نہ کوئی ساڈا دَرد پچھانے ، تے نہ کرے کوئی دلجوئی
کی ہوئیا جے درد منداں دا ، ایتھے محرم راز نہ کوئی
اس دُنیا وِچ جیوندیاں اعظؔم ، کدی کسے دی قدر نہیں ہوئی
کِیہ اعجاز نظر وِچ تیری ، جہڑا آوے اوہ وِک جاوے
پیشانی تے چمک نُورانی ، وِچ نیناں کجل سُہاوے
خُلق ترے نے موہ لئی دنیا ، کوئی ورلا جان بچاوے
اعظؔم ایڈا سوہنا ساقی ، سانوں کِدھرے نظر نہ آوے
تیرے ہُندیاں میخانے ول ، بھلا کیوں جاون مستانے
تیریاں اکھیاں دے وچ ساقی ، کئی ڈب جاندے میخانے
جہڑے آون ڈبدے جاون ، کِیہ اپنے کِیہ بیگانے !
اعظؔم خیر اس میخانے دی ، سدا پیندے رہن دیوانے
جد تک حُسن رہے وِچ پردے تے اوہ اپنی قدر ودھاوے
اکھّیں ترسن اک جلوے نوں تے اوہ لکھّیں ہتھ نہ آوے
تاجوراں دے تاج لہاوے ، اَتے قدماں ہیٹھ رُلاوے
اعظؔم جے گھُنڈ لَہہ جائے سارا ، اَٹّی سُوتر مُل پواوے
دِل وچ سوچاں سوچے سسی ہُن نال بلوچ رہیاں
نال سندور دے مانگ سجیساں ، کئی ہار سنگار بنیساں
کیچم دی شہزادی بنساں ، اتے سَو سَو ناز کریساں
اعظؔم ایہہ کِیہ خبر تتّی نُوں ، مَیں تے جان تھلاں وچ دیساں
لگدیاں سار وچھوڑے پے گئے ، آ ویکھ سَسّی دی زاری
ہوت پُنل دا کھوج نہ لبھّے ، کتّھے جاوے درداں ماری
دِل دیاں سَدّھراں دِل وِچ رہیاں ڈٹھا یار نہ جاندی واری
اعظؔم اک پَل غافِل ہوئی ، رونا پے گیا عمراں ساری
سکھّیاں دیہن سسّی نوں طعنہ ، نی توں کِیہ گل پالئی پھاہی
تینوں سمجھ کے نِیچ کمینی ، تے اوہ بَنیا کیچ دا راہی
اجے تیکر نہ آیا مُڑ کے ، اوہنے چنگی توڑ نباہی
اعظؔم سَسّی کون وچاری ، ایہہ تے رب دی بے پرواہی
جے کوئی کرے شکایت ہوتاں سسّی رووے تے کُرلاوے
آکھے نہیں کوئی دوش پُنل دا مری قِسمت دے وچ ہاوے
جمدیاں سار نجومیاں دَسّیا ، ایہہ چڑھسی عشِق کچاوے
اعظؔم بھُل تے اپنی میری ، میرے یار دا ناں کیوں آوے
سَسّی رو رو آکھے مائے ، مینوں اینویں لوک ستاون
میریاں لگیاں روز ازل دیاں ‘ مینوں اینّویں پئے سمجھاون
بے درداں نُوں ترس نہ آوے مرے سر دی چادر لاہون
اعظؔم کیچ نگردیاں گلیاں ، مینوں کعبہَ نظریں آون
سسّی سُتّی تے یار گواچا ، ویکھیں تو وی سَوں نہ جاویں
اک پل دے آرام دی خاطر ، ساری عمر دا روگ نہ لاویں
جہڑا غافِل ہوئیا موئیا ، کِتے غافِل ہو نہ جاویں
اعظؔم سُتّیاں عمر گذاری ، ہُن جاگ کے یار مناویں
سسّی ماں توں آکھے مائے ، مینوں خوشیاں راس نہ آئیاں
رج کے یار نہ ویکھن دِتّا ، مینوں یار پُنل دیاں بھائیاں
چار دہاڑے رَل نہ بیٹھے ، اتے پے گیاں ایڈ جُدائیاں
اعظؔم غیر دا مُنہ نہ تکساں ، مَیں تے کیچ دے نال دیاہیاں
دس کھاں مائے نام خدا دے ، نی مَیں کہڑا عَیب کمایا
نہ مَیں غیر دی صُورت دیکھی ، تے نہ رب رسُول بھلایا
نہ مَیں کیتا مان حُسن دا ، تے نہ کِسے دا دِل دُکھَایا
اعظؔم اکّو عیب سَسّی دا ، اوہنے کعبہ کیچ بنایا
ہیٹھاں تَتّی ریت تھلاں دی ، اُتّوں لو قہَر دی وَگّے
جِتھے پُوری اکّھ نہ اُگھڑے ، جِتّھے پَیر نہ بھُنجے لگّے
جِہڑے پاسے دوڑے سَسّی ، دِسّے موت کھلوتی اگّے
اعظؔم ڈر دی پِچھاں نہ ہٹدی ، کِتے عِشق نوں لاج نہ لگّے
پھڑ کے پَیر اُوٹھاں دے سسّی ، آکھے ایہہ کی ظُلم کیتو جے
کہو تساڈے ہتھ کی آیا ، میتھوں کہڑا وَیر لَیو جے
لَے کے یار نوں ہو گیو راہی ، مینوں سُتّی چھڈ گیوجے
اعظؔم کی تقصیر تتّی دی ، میرا یار وچھوڑ دتو جے
کِیہ سِی جے اوہ ظالم ہوتی ، مینوں اپنے نال رکھیندے
گھر وچ وانگ کنیز رہیندی مینوں خدمت گار بنیندے
اُوٹھاں دی رکھوالی کردی ، مینوں بھانّویں ککھ نہ دیندے
اعظؔم بھانویں کیچ نگر دے ، مَیتھوں ٹُکڑے پئے منگویندے
سسّی مَردیاں ہاڑا کیتا ، مینوں ہر گز نہ کفنونا
مینوں اجے اڈیک کسے دی ، مری لاش نوں ہتھ نہ لونا
جِس ویلے میرا آجائے پُنّوں ، مینوں اوس ویلے دفنونا
اعظؔم پانی کیچ شہر دا ، مِری قَبر اُتے چھِڑکونا
سسّی عزرائیل نوں آکھے ، مَیں نہین خالی تَینوں گھلدی
نہ مینوں اِنکاری کوئی ، نہ مَیں مُنکر حکم ازَل دی
نہ میں جان دیون توں ڈردی تے نہ مُہلت منگاں پَل دی
اعظم جان دیواں گی ہَس کے ، پَہلوں بن آ شکل پُنل دی
سسّی اک وصیت کیتی ، لوکو مَیں تے کرم کمَاؤ
میّت میری نوں اک واری ، سارے کیچ دے وچ پھراؤ
جتّھے ہر کوئی آوے جاوے ، مینوں اوتھے نہ دفناؤ
اعظؔم جِتھوں گذر پُنل دا ، اُس راہ وِچ قبر بناؤ
نِکل کے رُوح سَسّی دے تن چوں کیتی کیچ دے وَل تیاری
جا جگایو سُو ہوت پُنل نوں ، دسّی حال حقیقت ساری
دوڑیا پچھلی پَیریں عاشِق ، آڈٹھی او سُو قبر پیاری
اعظؔم ہِل گئی قبر سسّی دی جدوں سُنی اوسُو ہوت دی زاری
واہ عشقا جِس گھر وچ اویں اُس گھر دی خاک اُڈاویں
غیرت آن تے شرم حیادا ، توں بُرقع ساڑ جلا دیں
بڑے بڑے سرداراں کولوں ، در در دی بھیک منگاویں
اعظؔم پھُلّاں جیہے شہزادے ، وچ تھل دے مار گوا ویں
اِک نوں ڈِٹھا اِک نوں مَنّیا ، کیتا اِک ول دھیان سسّی نے
اپنا آپ ونجا کے عشِق دا ، ویکھو رکھ لیا مان سَسّی نے
جان دتّی پر جان نہ دتّی ، ہتھوں عشِق دی آن سسی نے
اعظؔم جگ دے عاشقاں اُتے ، کیتا بڑا احسان سسّی نے
کِیہ دسّیے کہِڑا پُنل اَساڈا ، سانوں کِس دی یاد ستائے
کہِڑا کیچ اساڈا کعبہ ، اساں کِتّھے نین لگائے
کہِڑا چکدا ای بھار بیگانے ،کہڑا سُندا ای دَرد پرائے
اعظؔم نام سسی دا رکھ کے ، اساں اپنے درد سُنائے
دنیا کولوں وکھرا ہو جا ، جے توں چاہنا ایں دید سجن دی
گلیاں دے وچِ لعل نہیں لبھّدے نہیں ہر تھاں چمک حُسن دی
دِل دا شیشہ صاف نہیں کردا ، نِت دھو دیں مَیل بدن دی
اعظؔم یار ملے گا تینُوں جدوں ہوش نہ رہی تن مَن دی
کِیہ رہنا اُس بستی اندر ، جِتھے کسے دِی دید نہ رائی
کوئی کسے دی وات نہ پچھّے تے نہ مہر محبّت کائی
خلقت چور تے حاکم ڈاکو ، دس کِتّھے جان سودائی
اعظؔم دیکھ اِس بندی خانیوں ، ساڈی ہُندی کدوں رہائی
غم دنیا دے وَدھ گئے ساقی دیہہ جام اک نام خدا دے
محشر تیکر ہوش نہ آوے ، کوئی ایسی چیز پلا دے
دنیا توں بیگانہ کر دے ، نالے مست الست بنا دے
اُترن وچ نہ آوے اعظؔم ، کوئی اَیسا نشہ چڑھا دے
کد تک جَر دے دُکھ دنیا دے رہندے کد تک وِچ اسیراں
کد تک پَیریں پائی رکھدے اسِیں عقل دیاں زنجیراں
لاہ کے ہوش حواس دا چولا ، اساں کیتا لِیراں لیراں
اعظؔم بھیس امیری چھڈ کے ، اسِیں رل گئے سنگ فقیراں
پہن لیا اساں عشق دا چولا ، جہڑا کدی میلا نہ ہووے
دیکھ لیا اوہ حُسن حقِیقی ، جہڑا کدی فنا نہ ہووے
مِل گیا اوہ محبوب اسانوں ، جِہڑا کدی جُدا نہ ہووے
اعظؔم اساں نماز اوہ نِیتی ، جہڑی کدی قضا نہ ہووے
کِسے دے نال وفا نہ کیتی ‘ اِس دنیا بے اِعتباری
نہ محبوب رہیا کوئی ایتھے تے نہ کِسے دی رہی سرداری
ایتھے کِسے دے پَیر نہ لگّے ، سب ٹُر گئے وارو واری
اعظؔم ایتھے دل نہ لاوِیں ، نہیں تے روسیں جاندی واری
چار دہاڑے دا ایہہ داسا ایہدا کیوں ایناں دم بھرنا ایں
جِہڑی دولت نال نہیں جانی اوہ کٹھی کیوں پیا کرنا ایں
جہِڑی اک دِن چھڈنی پَینی اوہدی خاطر کیوں پیا مرنا ایں
اعظؔم جِنّے وفا نہیں کرتی اوہدے نال پیار کیوں کرنا ایں
نہ ایہہ مال خزانے تیرے نہ ایہہ حسن جوانی تیری
جس دا مال اوسے لے جانا تینوں اینویں حرص ودھیری
پرائی شے دامان کِیہ کرنا ، جِہڑی نہ تیری نہ میری
اعظؔم سب کجھ چھڈ چھڈ کے ، اساں جا وڑنا وِچ ڈھیری
جے لکھ سال رہیں وچ دنیا ایتھوں اوڑک توں ٹُر جانا
اوڑک وکھرا وکھرا ہونا ، ایہہ سَارا تانا با نا
سارے ساک قبیلے چھڈ کے ، ترا ہوسی گور ٹھکانا
اعظؔم جپ لے نام خُدا دا ، ایہو ویلا وقت سُہانا
کی حقیقت اس دنیا دی ، ایہہ جھوٹا سب افسانہ
جِس دے اُتّے مر مرجاویں ، اوہ سارا مال بیگانہ
دنیا داری نِری خواری ، تے ایہہ دنیا بندی خانہ
اعظؔم جے چاہیں چھٹکارا ، اتے بن جا مست دیوانہ
ایہہ دنیا نہیں منزل ساڈی ‘ساڈے دور دراز بسیرے
ملک فلک سب ہیٹھاں وسدے ساڈی دنیا ہور اُتیرے
لاہوتی پرواز اساڈی ، ساڈے رتبے بہت اُچیرے
اعظؔم اصل مقام اوہ ساڈا ، جِتھے ذات قدیم دے ڈیرے
اِس دنیا نے موہ لیا سانوں ، نالے اصلوں دور ہٹایا
قدم قدم تے جال حُسن دا ، ساڈے رستے وِچ وِچھایا
دیس پرائے دے وچ آکے ، اساں اپنا دیس بھلایا
اعظؔم اوہ مقام اسانوں ، اجے تِیکر ہتھ نہیں آیا
شاعر کا نام :- محمد اعظم چشتی
کتاب کا نام :- کلیاتِ اعظم چشتی